Gerçek potansiyelinle tanışmaya var mısın?

Ben Elif Ezgi!

Kulağımda yankılanan bir sesin peşi sıra yola koyulmamın üzerinden tam yirmi yıl geçti. “Kendini gerçekleştir” diyen, içten gelen bu ses beni yeri geldi çölde susuz bıraktı, yeri geldi dağın zirvesine taşıdı…

Başkalarına faydalı olmak hayat amacımken kendi yolumu aydınlatmak zaman zaman bencillik gibi geldi. Sonunda anladım ki aslında kendimde aydınlanan her bir hücre; gerçek yaşam amacımı bulmama, hayalimi netleştirmeme ve bu sayede başkalarının yolunun aydınlanmasına; hedeflerine, hayallerine ulaşmasına kolaylaştırıcı oldu. Bu yolculuk bana ilerleme cesaretini, azmi ve gücü getirdi.

Bir kalbin, başka bir bedende atmaya başladığı an.

Kalbimin artık bedenimin dışında attığını, bir gülümsemenin tüm yorgunluğu sildiğini, uykusuz gecelerin sabahında hâlâ sevebileceğimi ve bunun ne kadar mucizevi olduğunu… Sessizliğin bazen huzur, bazen de kıymetini geç anlayacağın bir lüksken; bir “anne” sesinin tüm dünyanın en anlamlı çağrısı sayıldığını anne olunca anladım… Güç, sadece ayakta kalmak değilmiş, birazda oluruna bırakabilmekmiş. Bazen gözyaşını saklamamak, bazen “bilmiyorum” diyebilmekmiş cesaret.

Dinlemekmiş en büyük ihtiyaç kendimi değil onu işitmek, bakarken gerçekten görmekmiş. Ağlamanın arkasındaki yorgunluğu, öfkenin içindeki hayal kırıklığını ve bazen sessizliğin en yüksek çığlık olduğunu anlayabilmekmiş.

Ben kendimi olduğum gibi kabul ettiğimde O da kendini sevmenin ne demek olduğunu öğreniyormuş. Mükemmel olmam değil “gerçek ve yeterince iyi” gerekiyormuş. Ve belki de en önemlisi…
Her şeyden önce kendime şefkatle yaklaşmayı unutmamam gerekiyormuş.
Çünkü ben iyi olursam, o da iyiymiş. Çünkü en çok da kendime sarıldığımda,
O bana daha sıkı sarılıyormuş.